Plannen
Ik verf mijn hoofd oranje, vertel een massa leugens en dan ben ik de baas van de wereld. En als je me niet gelooft, nou dan spuug ik vuur.
Kennelijk heb je dat nodig om het feminisme weer op gang te krijgen. Ik heb gekeken naar de vrouwen en geluisterd. Maar ik blijf uiterst ongerust. Geen haat, goed. Maar dan was er maar één vrouw die het antisemitisme ook weg wilde hebben. En de Palestijnse vrouwen spraken ook van liefde. Maar komt die verzustering op gang met die rare mensen in het Witte Huis? Die vrome Joodse bankier en zijn griezelige vrouw die de dochter van is?
En de vrome idioten in hun grote huizen op en in de bezette gebieden. Die hebben ook allemaal op die nu sitting Duck gestemd. Heel verontrustend.
We willen niet haten. Nee, ik ook niet. Maar andersom heerst er veel haat en neonazi’s. En de domheid regeert.
In willekeurige volgorde, Erdogan, Poetin, Trump, Wilders en nog zo’n stelletje grote groene grottengriezels. En dat met alle leugens vandien.
Hier hebben we het liberaal gedachtegoed.
Ja, zieken zijn er om winst te maken.
Universiteiten om het bedrijfsleven te helpen.
Kunst om weg te werpen.
Mijn vaders laatste woorden voor hij werd doodgeschoten:’ Voed mijn kind niet op met haat.’ Ja, pappa, ik doe mijn best, maar ik vrees het ergste. Want miljoenen vrouwen zijn nu één dag de straat opgegaan. Maar nu verder. Hoe?
Columnpje schrijven, sprookjes maken, het voelt zo futiel.
Ik stem al links. Ik betoog. Ik doe wat ik kan en ik hoop. Die hoop moeten we als een roze fakkel voor ons uitdragen.
Maar zo’n heel volk dat Erdogan toestaat om een dictator te worden.
En die landgenoten hier die het daarmee eens zijn? Weerzinwekkend.
En de vluchtelingen die we maar niet willen helpen. Hoop.
Waar hoop ik op? Dat mensen hun gezonde verstand gaan gebruiken. Maar hebben ze dat? De domheid regeert. Hier daar en overal bijna.
Of moeten we wachten op Trump en Wilders, de musical? Een leuk verdienmodel.