Het was mijn grootste wens bij een dictee. Nul fout. Maar we kenden toen het woord dyslexie nog niet. Dus hoe ik ook mijn best deed, er ging altijd wel een ij of een ei mis. Prei zou toch met die lange slierten met een lange ij moeten. Maar pas bij M. leerde ik het goed, je eet er een ei bij. O, ja. Toen tenminste, toen ik nog zelf kookte en preitaart maakte. Met bladerdeeg, veel eieren en kaas. Maar dat mag M. weer niet. Lactose, nee nee. Het is wat met die oudere medemens. Eiwit voor mij, weinig. Suiker voor niemand goed, zout, ook de pest. Van vet krijg je cholesterol, en zo voort en zo meer. Nee, minder juist. Matig. Gedver. Ik hou van overvloedig, maar weer niet van overbloezend. Dus. In de beperking herken je de meester. Waar ik deze tegeltjeswijsheid vandaan heb? Weet ik niet meer. Ouderdom komt met vergeten.
Over gebreken gaan we het niet hebben. Wel over een nul. Wat is nou een nul? Niets toch? Maar wel als je ‘m acher een één zet. Dan is het plotseling tien. En dat, dames en heren, is heel iets anders. Zo werd dus 1 november per ongeluk, kusje van de uitgever, de tiende. En mijn mailbox stroomde over van de waarschuwingen. Die tiende is niet een zondag. Nee, maar de eerste wel. Dus de post nog maar eens rondstrooien. Met de juiste datum voor Middelburg. Maar wat hoor ik vandaag? Die 1e november is Middelburg de stad van de poëzie en ik was niet uitgenodigd. Dus wat weet ik? Weet een Jood waar hij naartoe gaat? Maar ik heb wel een presentatie in De Drvkkery op die dag. Zal je zien dat iedereen dus elders naar poëzie aan het luisteren is van de andere Zeeuwse dichters. Het is midden in de Zeeuwse boekenweek, dus dachten ze bij De Drvkkery, leuk dan kom jij op zondagmiddag. Ja, enigjes.
Maar ik kan er nu nul is niets meer aan veranderen. 1 november, ik zal er zijn. Ik wel. De eerste afzeggingen zijn binnen.
Flink zijn, zei mijn moeder, en je best doen. Tanden op elkaar bijten. Ja, Mam. Dat mijn zusje daar zo’n hoofdpijn van krijgt kan ik ook niet helpen. Ik zou het graag willen. Vandaag bel ik met een vriendin en daar komen pas echte drama’s aan de lijn. De broer van een vriendin dood in een ver buitenland. Een andere vriendin van haar is al begraven, die wilde niemand meer zien. Dus ik heb niets te klagen.
Dat ze nu in Amstelveen een AZC willen gaan openen lijkt me ook leuk. M. hier is bezig met de struikelsteentjes voor de weggehaalde joden uit een vreselijk verleden. Maar in Amstelveen wonen nog veel levende joden. Als dat maar goed gaat met grote groepen mensen die met jodenhaat zijn opgevoed. Maar ik kan het niet veranderen, niet helpen, niets doen. Nul fout zal ik maar zeggen.
Was er maar een winkel waar je gezond verstand kon kopen. Daar is mijns inziens een groot gebrek aan.
En mijn spellingsproblemen? Ach, de d’s en t’s heb ik vrijwel onder mijn knie. Daar zitten ze soms, hè. Helemaal vol met d’s en t’s. Daarom loop ik zo vreemd.
Maar ik ga niet meer voor nul fout. Ik ga zoals ik ga.