het ballet van afscheid nemen
zwaaien handen overal
kussende lippen
voetbalspelers
de bal de bal de bal
en de kinderen kris kras
en de wapperende was

zit dat alles met touwtjes
aan de poppenspeler
en het neuriën van het gras
nu, gisteren, of morgen pas
Jan Klaassen slaat Katrijn
alle Jannen vechten
en ligt zij in de coulisen
staat ze op of danst ze door
alle huizen zijn decor

die schreeuwen en die zingen
en iedereen wil klatergoud
om zich mee vol te hangen
en de kinderen willen snoep
dan zijn ze stil
ze kleven maar, zo
zijn ze zoet

Elke druppel
in hun miezerige slootje
waant zich oceaan

hun ik – heeft zeven zonnen
pas na hun dood
worden ze maan

hoe groot hun ego
in dit kleine leven
hoe dan als volken

samen leven
als zelfs
de buurman

ons niet ziet
in ons flonkerend
bestaan

Griep versus jiddische kibbesoeb

Druipend van zelfbeklag
ben ik de ochtend met zacht geween begonnen
ben ik getraind als treurwilg
of door zeurderige virussen
besprongen

ik voel me zwerfvuil, moet ik geruimd
mijn bed wacht met open muil
verschans ik me daar, zacht door radio Klara
toegezongen

slaap maar kindje, zeg ik, ik ben mijn eigen moeder
pas later als ik groot ben gewapend met vers fruit
en kippesoep

zal ik eens kijken of ik het klein kan krijgen
dit zanikende grieploeder

de mensen die het gebied
bevolken zijn zichzelf
in flitsen en groot en klein
huis ik in grotten, woon op terpen
daar loopt opeens mijn oude hond

overal zijn kasten diepe laden
en alle katten met hun kuren
vertellen spinverhalen

achter de wenkbrouw bogen
heeft iedereen een ander land
als kind zie je de kinderen
zelf al tamelijk oude mensen
daar krijgen ze nog
hun eerste tand

een dode ouder huist daar
levend in het verleden

vreemde talen huizen in de berken
jij bent de beheerder
het is je eigen bizarre land

Een storm
steekt op
de stenen
zullen wel
blijven staan
maar over
de dakpannen
ben ik
niet zeker

dat
boze geblaas
uit de hemel
met ook nog
kwaaie regen
waar is de geest
die over water
jaagt

alles verwaaid
zoveel is zeker
wij het gras
blijven
hand in hand in hand
bestaan
hooguit
iets bleker

Hoe verdomme
kan ik spreken met uw ziel
hoe doordringen in de dikke schil
van onverschilligeheid
en ijdel, dom
moet ik u wiegen in uw gelijk
kunt u niet zien
kunt u niet horen
is mededogen uitgeroeid
o mens, klim toch
boven hebberigheid
luister naar de vogels
de beren, de marmotten
u bent een logé op deze aarde
net als de slimme varkens
en de lieve koeien
de aarde slijt
het is genoeg nu
met het schaamteloos
en het verdomd verknoeien

Groei maar gras
groei over alle haat
en wanhoop heen
bedek hun zieke
dode lijven

groei maar gras
en laat de kinderen
de wonderen vinden
de mierenbergen
en de wortels en hoe
het in den beginne was

Ze lekken weg
de minuten
en hele uren
liggen lam
ze slapen

plannen krijgen
verkleurde randen
als oude plakken
vergeten ham
ze slapen
moet ik

kruimels tijd
gaan sparen
en naar de oude plannen
kijken
of
het onvoltooide laten
de zeilen strijken
en dobberen
is later al voorbij
hoort dat onaffe
bij een leven lang

Er liggen dode fietsen
in de gracht
met hek en al
zijn ze verdronken
een schimmelzadel
kijkt gelaten
naar de wal
modderzielig
zijn de mager-spaken

voor jou nooit meer
een tour de France
of grote fiets vakantie
maar de benen
die je trapten
zijn nog overal