Zijn die volgelapte vrouwen achterlijk? Nee, voorlijk. Ik wil ook een boerka, een grote en een kleintje. De grote voor mij en het kleintje voor mijn nul-zes. Alleen nog maar cash geld en dan ben ik eindelijk weer onzichtbaar. Ik wil natuurlijk niet zo’n hemelschreiend blauwe lappenkist, maar een artistiek verantwoorde. Met binnentassen op wielen want sjouwen kan ik niet meer. Een opvouwbaar stoeltje ingebouwd, hmm, ja lijkt me ook wel wat. Een aardig radioprogramma, omdat niemand meer met je spreekt, ben je meteen ook af van, ‘anders nog iets’? Plankje voor de ingepakte mobiel die ook niet meer te volgen is, omdat deze miniboerka het signaal zo vervormt dat ik onopspoorbaar blijk te zijn. Maar bellen kan nog wel, hoor. Foto’tjes van de kindjes. Asbak heb ik niet meer nodig, dus die niet. Mandje voor de poes? Ik denk niet dat Zaza of Noa mee willen, maar indien ja, twee mandjes. Bovenop een zelfuitzettende paraplu tegen de regen. De buitentent kan een wandelende tentoonstelling worden van mijn prenten. Maar nu bedenk ik dat ik dan niet meer anoniem ben voor al die camera’s die ons schuldig of niet schuldig je de hele dag opnemen.
Dus ik moet een nieuw project beginnen, de artistieke boerka voor de moderne vrouw die onzichtbaar wil blijven voor haar eigen buren (is dat Hennie die daar gaat?), winkeliers, regering, inlichtingendiensten en andere aardige mensen. Een wereldwijd project. Godlof, ik heb weer een nieuw idee. Iedereen tien boerka’s, één verplichte met mijn prenten natuurlijk, en dan fruitpatronen, bloemenzeeën, dichterlijke teksten, plattegronden, zelfverzonnen recepten, alles kan, mits discreet. Want we gaan ook weg van al het bloot van afgekloven snolletjes zonder benul. En omdat we in een economie wonen die wil dat we uitgeven en innemen, moeten we juist veel variatie hebben in de binnen- en buitententen. Anders zien ze meteen wie wie is. Nee, anoniem zullen we blijven.
De kleuren die je kiest kunnen variëren per dag. Felrood voor ruzie in de tent, blauw is geen kleur blauw is een toestand. Oranje als je zo nodig Trixgezind moet zijn. Hup Marja! De kleuren van de sportclub van je kind. Yogawit als je je sereen voelt en met derdewereldgeluiden gaat lopen mediteren. Hemel wat een mogelijkheden. En dan moet je opletten. Die andere boerkameiden worden natuurlijk ook hebberig. Tien lapjeskasten. Ik ook, ik ook. Jaloers! Want dat moet mogen, je blijft onzichtbaar, zeggen ze dan tegen hun Abdoel of Momo.
Winkeldeuren moeten ze dan wel verbreden want mijn nieuwe boerka ik en hebben ruimte nodig. Dringen mag niet meer, dat wordt verboden. Onder de leuze, geen kreuk in mijn boerka.
Oud worden is niet meer relevant, die zogenaamde derde leeftijd? Onzin. Ik ben mooi, want onzichtbaar. Krukken, kunstbenen, korsetten, privé. Het geheim wordt weer mode. De fantasie krijgt weer vrij spel. Wie zit hieronder? Wat heeft zij aan of uit? Is het een man of een vrouw? Het verkeer zal trager gaan worden, want waar vragen gesteld worden is haast geen optie.
Overal wordt het verboden voor vieze fijnstofverspreidend brommers, want onze boerka’s kunnen daar niet tegen. En de straten moeten ook schoon. Heel schoon. Anders worden onze beeldige omhulsels vies. Dat kunnen we niet hebben. Dus dames en heren als je ook van lopen houdt en niet meer wilt verbranden in de komende hete zomers, boerka aan. Pakkende reclameteksten kun je ook bedenken. Deze boerka klimaatneutraal! Onze boerka inclusief interne wandelwagen! En boerka’s hebben een onderdeurtje zodat kleine kinderen altijd binnen kunnen komen. Gezellig. Ja, goed plan, ik wil ook een boerka.