Druppels, mieren en mensen
Een droom waarin mijn moeder en oom samen kiddush maken. In het geniep. Kiddush betekent heilig.Wat wil mijn onderbewuste mij vertellen? En dat terwijl ik bezig ben met druppels, en of die een bewustzijn hebben.
Stel je voor dat die druppels vanaf het moment van geboorte uit hun moederwolk naar de aarde komen. Dat hun hele leven weliswaar voor ons niet zo lang duurt, maar voor die druppels een heel leven is, dan moet hun tijdbewustzijn heel anders zijn. Is dat dan vergelijkbaar met de ervaring van de eendagsvlieg?
Of de druppels uit de douche, die hand in hand naar beneden vallen. Weten ze dat wel? Animistisch gezien is alles bezield. Geloven ze ook in reïncarnatie, of weten ze dat zeker?
Pas geleden een leuk artikel over mieren en waarom ze geen files maken zoals mensen dat doen. Daar heb ik vragen bij. Weten mieren dat wij nare mensen bestaan? Of valt dat buiten hun perceptie? Als mensen namelijk hun wereld verstoren, passen de mieren zich slim aan, maar ze vallen de mensen die dat doen niet aan. Kunnen ze ons eigenlijk niet zien? Je ziet mieren niet zitten rouwen als we er weer een heel stel platgetrapt hebben. Ze ruimen op en gaan door met hun belangrijk werk. En wij menselijke wetenschappers bestuderen dat.
Hoe kom ik nu aan dat soort vragen? Misschien wel omdat wij mensen opeens allemaal weer heel griezelig gaan denken. Heel fascistisch in een heleboel landen. Waarom? Angst voor het onbekende? Maar de veranderingen zijn eigenlijk wel bekend, we hebben al jaren en jaren meegemaakt dat er grote stromen nieuwe mensen komen en gaan, om welke reden dan ook. We weten best dat dat kan en als we zelf willen vluchten omdat ons land wegdrijft of in een oorlog verzeild raakt, gaan we het toch ook verderop zoeken? Dat weten we toch? Maar hoe komt het dan dat een akelig bewustzijn zoveel mensen opeens in zoveel landen zulke nare dingen laat denken. Zijn wij de mieren en trekt iemand of iets anders aan onze touwtjes? Is onze domme kuddementaliteit door iets groters dan wat wij kunnen zien beïnvloed? Doen onze godsdiensten dat? God van de behoudzucht, god van de hebzucht, dat soort goden?
Wij kunnen toch zelf nadenken? Dacht ik. Wij individuen. Of is het ieder voor zich en god voor ons allen weer mode?
Waarom vinden we veranderen zo moeilijk. Terwijl dat toch de enige constante in ons leven is. Alles verandert altijd. Dag na dag.
En onze dromen zijn die om er van te leren? Wat moet ik nu met Mam en oom Nol die samen een glaasje wijn drinken en shabbat maken en waarom doen ze dat in het geheim? Ik heb nooit gevraagd aan Mam of haar ouders dat deden. Ik weet dat de ouders van mijn vader reuze geassimileerd waren. Maar toch allemaal vermoord. Door dat akelige denken van zoveel mensen.
Kunnen we niet opeens weer allemaal denken in vrede een welbehagen en welkom vreemdelingen?