Over de twee verjaardagen wilde ik schrijven. Vriend L. 60 en Abeltje één jaar en één week, want dat kwam beter uit. Als ik Boaz om zes uur krijg, nog helemaal warm en slaperig, dringt het langzaam tot hem door en steeds opgewondener gaat zijn stemmetje. “Kijk oma feest, kijk ballonnen , cadeautjes, gaat Abel nu ook uitdelen?”
En als Abel zelf een half uurtje later van de partij is, stuitert Boaz: “Kijk Abel kijk, ballonnen en feestmutsen.” Het uitpakken kan door Boaz zelf beslist sneller gedaan worden dan door Abel. Maar Abel heeft reuze lol met het in snippers scheuren van de slingers. En waarom niet? Het is zijn verjaardag tenslotte. Hij straalt en houdt dat de hele dag vol. Aandacht. Allemaal aandacht. Boaz heeft ondertussen geleerd dat als hij iets afpakt – “Nee Abel nee” – hij iets terug moet geven. Als Abel maar iets heeft is hij vooralsnog tevreden.
Op het feest van L. vertelt mijn grote vriend dat er eerst vierhonderdvijftig mensen op zijn lijstje stonden en dat hij dat tot honderd vijftig moest terugbrengen, dus hij kon ons verzekeren dat wij tot de inner circle behoren. Hemel, één twee veel, is het voor mij tegenwoordig. Want leven zoals wij doen is tamelijk bejaard. Als de kinderen komen vinden we het al heel veel mensen. Dus een feest met allemaal luid kwekkende lieden vind ik vooral herrie. En op een feest moet ik heel goed proberen de verschillende verhalen die allemaal tegelijkertijd verteld worden te blijven volgen. Om niet de hele tijd wat te hoeven zeggen, droom ik af en toe weg, schud en knik, schrik als iemand me herkent en ik niet meer weet wie de ander is. Langzamerhand ga ik er waarschijnlijk enigszins bète uitzien met een glimlach van glanskarton.
Wegdromen? Nou eigenlijk meer een ingehouden tobben. De beelden van een uitgebrand Gaza stemmen me bedroefd. De gaten in de huizen in Israël maken me radeloos. En dat Hamas vindt dat ze gewonnen hebben maakt me onpasselijk. Maar op zo’n feest prop ik me vol met hapjes. Hoi bitterballen, blokjes kaas, inktvisringen. Bij dochter Janine feesttaart met wortels en rozijnen voor de kindjes en voor de grote snoepers chocoladecake die onovertroffen is. Ook onovertroffen dit e-mailberichtje.
As Operation Cast Lead draws to an apparent close, hundreds of Israelis, including those from rocket-battered communities in the Gaza periphery, are mobilizing to help suffering civilians on the opposite side of the border.
Dus Israeli’s uit het door Hamas gebombardeerde gebied gaan de getroffen burgers in Gaza helpen!
versus geen feest. Hoe moeten we mens zijn en blijven met zoveel gemengde gevoelens. Van de vreugde genieten bij Boaz en Abeltje en tegelijkertijd weten van het verscheurende verdriet van zoveel mensen in oorlogsgebieden. Ik zou het liefst tien sigaretten tegelijk opsteken. Maar nee, ik ben gestopt. Ik val nog even terug op die vieze kauwgom. “Niet zo smakken mamma”, zegt mijn dochter.
Mijn zusje Liesbeth, uit Israël belt met een geheel hese stem. Deze week gaat haar kleinkind weer naar huis. Want Hamasmannetjes hebben gewonnen en houden even op met de loodraketten. Yarden de kleindochter van Liesbeth heeft huidastma. Heeft haar babyvelletje het benauwd?
De verjaardagen zijn voorbij, de oorlog is weer even over. De kleine Yarden mag weer naar haar pappa en mamma en mijn zusje mag uitrusten en haar kleinkind missen. versus geen feest.