Een vriendin op bezoek. Zij is bijna altijd vrolijk. Hoewel de dingen die ze vertelt dat niet echt zijn. Dat heb je er van op onze leeftijd. Kraken is nog tot daar aan toe, maar met kreupelen wordt het toch wel dreigend.
Onze vriendin heeft een dochter die een abces heeft door een gruwelijk fistel, haar man met mannenkanker, die het plotseling verdomt een deel van zijn medicatie te nemen, een zoon met een hernia, en zij zelf dreigt blind te worden. En dan nog wat operaties, knieën, heupen en andere leeftijdsgebonden rampen.
Gezellig. Maar zoals zij het vertelt zou je er zelf zin in krijgen.
Onze huishoudelijke engel is in de fabriek van de trap gevallen en heeft een scheur in haar stuitje. In eerste instantie wist ze niet wat een stuitje was. Dat hebben ze denk ik niet in Servië. Dus onze oude-meisjeshuishouding is ontregeld. We hebben wel tijdelijke dames, uit Armenië. Twee dames, moeder en dochter, die vriendelijk aaiend over en door onze vier plus vloeren gaan. Maar ze doen geen ongevraagde dingen, en daar zit een huis vol mee.
Omdat ik steeds last van een dreinende hoofdpijn heb en de oogarts me naar de opticiën stuurde, en het maagzeurvirus was bedaard maar de hoofdpijn niet, ging ik dan maar naar het kleine zaakje met de goede oogmeting. Kassa. Vier nieuwe glazen. En omdat ik begin januari al mijn vergoeding (ha ha honderd euro, minder dan 10%) had gekregen, moet ik het nu allemaal zelf uit mijn ribben scheuren. Want zoveel kost het. En dat allemaal na de e koffie, waar ook nog maagbloedingen, hersenbloedingen, verrekte pezen en gebroken, wat weet ik niet meer, voorbij kwamen. Met mij is dus niets aan de hand.
In welk land was het ook alweer dat ze klusterbommen gooien. In mijn leefomgeving doen we aan klusterhoofdpijn. Niet ik hoor, bij mij jengelt het zachtjes. Maar ook de kleinkinderen zijn niet bestand tegen rampjes. Bij Boaz heeft iemand van het voetbal, met noppenschoenen aan, op zijn hand gestaan. Heel sneu. Abel schreeuwt moord en brand bij onweer, en wil niet naar school, hij vindt het stom. Dus mijn dochter heeft elke ochtend drama met haar prinsjes. Gezellig.
Van lezen word ik scheel zonder de juiste bril, dus dat is effe wachten. Mijn spelletje is zo moeilijk dat ik voor elk ei van de spannende draken dagen moet wachten op de tomaatjes die ze eten…
En het ontbreekt me aan ‘gems’, juwelen die me helpen een nieuw land te openen. Dus is daar de radio. Maar ook die wordt oud. Tenminste dat vind ik. Dat geleuter. Het nieuws is met een kuch voorbij, de reclame duurt een eeuwigheid, en zelfs op de klassieke zender kletsen ze je de oren van je hoofd.
Oud worden? Ik kan het iedereen aanraden als ze heel goed gespaard hebben en een hele kudde gezonde en sterke kinderen in de buurt hebben.
Maar net zoals die vriendin die zo leuk kan vertellen van alle rampspoed die haar treft, blijf ik proberen te lachen. Daar heb je wat aan en het helpt.