Boaz belt op om te vertellen dat bij hem thuis de bimbam geslagen heeft. “En nog een keer. En nog een keer. Onze Bimbam. Van jullie is de grote Bimbam.” Ja, natuurlijk, want de lange Jan is van ons. Wat een mens niet allemaal kan bezitten. Boaz heeft er opeens genoeg van en breekt het gesprek af: “Goeiendag en tot ziens”. Voor ik zelfs maar o, kan zeggen hoor ik tu tu tu. Want hij weet nu feilloos het uitknopje te vinden.
Was het maar zo makkelijk om dingen weg te gooien. Had de verpakkingsindustrie ook maar een ‘uit’knopje. Ik heb hier een doosje van 30 pilletjes met genoeg grondstoffen voor een vliegtuigvleugel. En als je de bijsluiter niet leest krijg je die pillen ook niet uit de zware kwaliteit aluminiumverpakking. Die pilletjes lekken. Misschien kunnen ze daarom niet gewoon in een klein glazen potje gestopt. Want dat witte gruis wil een mens niet innemen. In plastic potjes moet je die spullen ook niet inpakken, dat vervuilt ook. De apothekers moeten van de verzekeraars en de regering en de Europese unie waarschijnlijk ook bezuinigen. Geldt dat niet voor wegwerpverpakkingen? Slechtere pillen maar meer verpakking? Kunnen wij, de slikkers niet in opstand komen? Maar hoe doen we dat?
Zullen we een actiegroep starten? De werp eens iets terug groep. We pakken alle medicijnverpakkingen en sturen die terug naar de fabriekanten, naar de apothekers en naar de verzekeraars. Postzegels door de ontvangers te betalen. Dat moeten we zeker zes weken volhouden, anders lukt het niet. Wie wil er meedoen? Iemand?
De kranten moeten er vol van staan. Wie zit er achter deze postvervuiling? Wie is de boosdoener? Wat is dit voor hinderlijke rommel. Juist ja, rommel. Dus iedereen moet het weten, maar is het juist toch geheim. Ha, ik lijk de regering wel.
Voor het leuk houden we op geheime locaties inpakochtenden met koffie, thee en koekjes. We hebben pletmiddagen met koffie en cake. En oprolavonden, want de troep moet in de brievenbus passen anders lukt het niet om het gratis op te sturen. Dat doen we bij kaarslicht met een glaasje limonade of vooruit wijn, en voor het gezellig hapjes. En ook die verpakkingsrommel sturen we terug naar de beteffende supermarkten. Goede zaken voor de postbezorgers, kunnen die meteen weer opslag krijgen. Ik ben dol op drie vliegen in één klap slaan.
We moeten veel mensen hebben. Alle adressen moeten opgezocht. Overal vandaan, door het hele land moeten ploegen komen die de inpakvervuiling zat is. Ik begin me steeds meer als Boaz te voelen. Ik heb er al bijna genoeg van. Genoeg heb ik al georganiseerd in mijn leven. Gedoe. Goeiendag en tot ziens. Leuk plan, maar geen tijd en geen zin eigenlijk. Hoe moet dat nu toch met de wereld als we er zelf niets iets aan willen doen? Word ik lui? Oud? Te moe om maar door te gaan met tegen de Bierkaai te vechten. Of hoeft het niet meer omdat ik er al op woon?