Vroeger in de straat om de hoek met ook rijtjeshuizen, piepklein voortuintje, idem achter maar dan met schuurtje waar net de fietsen in pasten, daar woonde mijn vriendinnetje Elly. Op haar verjaardagslijstje stond elk jaar bovenaan, een paard. Dat wilde ze het allerliefst. Een onbereikbaar paard.
Ik wenste piano te kunnen spelen. Ik kreeg les. Maar omdat ik de hoge tonen zocht aan de lage kant en omgekeerd werd het niets, terwijl mamma zo leuk kon spelen. Trouwens, mijn vingers net zoals mijn handen wilden alleen alles samen doen met de andere hand. En voor piano moet je met je handen en je vingers tegelijkertijd iets anders kunnen doen. Helaas.
En een pianola die zelf kon spelen werd net als dat paard van Elly, onbereikbaar. Te duur, te groot en nergens goed voor. Mam, wat wil je voor je verjaardag? Ik zeg niets. Hoe groot je huis ook is, een pianola staat in de weg. En je kan niet eens spelen. Dus ik zwijg.
Zo heb ik nog een hele stapel en die ik inslik. Dat ze op radio één weer goede praatprogramma’s maken waar je nu ’s nachts voor wakker moet blijven. En nu niet aankomen met bla bla internet daar krijg ik de zenuwen van. Ook een radiowens, mag die sport samen met het gelala op radio drie? Popmuzak en schreeuwende mannen, dat gaat toch goed samen?
Godsdienst en beter weten gaat ook zo goed samen met haat. Goed, we hebben nu het homohuwelijk in veel landen voor elkaar. Maar de gelovigen blijven maar haat blaten. Schapen zijn het, maar dan gevaarlijker. Lammetjes zijn leuk, maar schapen? Bèh.
Een beter geheugen zou ook leuk zijn, maar er is geen winkel te vinden, ook niet op het web, waar je dat kan kopen. Het zou me zo helpen in de dagelijkse omgang als ik behalve een vaag gevoel van die ken ik, ook zou weten wie wat wanneer en waar. Maar de tv-karakters ken ik beter dan de levende mensen waar ik leuk mee gesproken heb of die mij bij naam kennen. O ja. Als al mijn kennissen nou eens een rol zouden krijgen in een goede fim, zou ik dat op mijn wensenlijstje zetten? Met hun eigen gezicht en waar ik ze heb leren kennen, bijvoorbeeld. Dat zou handig zijn. Maar een paard is bereikbaarder, schat ik.
En een telefoon waar je gewoon mee kan bellen en die niet opeens alle facebookfiguren met of zonder plaatje heeft geïnstalleerd. Wie zijn dat allemaal? En al die snoeren met opladers, die wens ik ook niet. Gewoon, hou je toestel vast en het doet het. Handenergie. Ook op mijn lange lijst met vruchteloze wensen.
Ik zie mensen op straat die draadjes uit hun oren hebben hangen. Zouden die net opgeladen zijn? Zijn het wel echte mensen? En hoe moet ik dat weten? Er komt, als je dichtbij komt ook een vreemd geluid uit die lui. Oma, zeggen de jongetjes, dit is leuk voor je. En ze laten me iets snels zien en het schiet. Gaan ze dood, vraag ik beleefd, dan wil ik het niet. Madeliefjes waar je kransjes van kan vlechten zie ik nog wel, maar niet de kleine meisjes die dat doen. Een koninkrijk voor een paard. Ach.