Heeft ooit iemand gedacht als ik groot ben wil ik een bal worden? Of een piek? In de geuren van de boom hangen, te midden van te vet gebraad en familievetes? Of minder vet, een droge reerug. O hemel, arme Bambi.
Maar dit jaar valt mijn vrijdag op . Columnvrijdag. Dus zou ik jullie een mooie wens moeten sturen. Liefst versierd met sterretjes en blij geblaat. Nou ja. Nee. Ik doe het niet. M. zet alle ontvangen feestkaarten pront in de boekenkast, maar aan mij is het niet besteed en erger nog, ik antwoord nooit.
Over antwoorden gesproken. Ik hoorde laatst een bitter verhaal van de hulp van mijn vriendin. Janneke is een flinke roodharige dame van een jaar of vijfendertig. Dochter van jong gescheiden ouders. Vader is een stuk later hertrouwd en heeft in het tweede-leg-gezin nieuwe kinderen. Janneke belt haar vader op en vraagt: Heb je zin om tweede dag bij ons (Janneke en haar man en de kleine meisjestweeling ) te komen eten? Antwoord de vader: ‘Nee, dan kan ik niet, want de kinderen komen eten.’ Tableau. Janneke zegt: `In dat geval vraag ik mijn adoptie-ouders of ze komen’, en ze hangt op. Ze zegt tegen mijn vriendin: `Als je vader je als een hond beschouwt zou het handiger zijn als hij je een bot toe zou werpen. Dan hebt ik iets om mijn tanden in te zetten. Ik zet wel een advertentie voor adoptie-ouders.’ Ze lacht haar scherpe tanden bloot, maar haar ogen lachen niet.
Kerst, zo gezellig, hè? Waarom zijn we zo dol op familiefeesten? Onze kinderen hebben niet-joodse schoonfamilie dus natuurlijk gaan die voor met kind-in-de-kribbe-feesten. Maar Sinterklaas is voor ons. Een echt joodse heilige tenslotte, die Chanoeklaas van ons. Maar dit jaar hebben wij met eerste dag twee joodse vrienden te eten. Eten, en dan bedoel ik geen zevengangendiner. Soep vooraf is al heel wat. En tweede dag M.’s maatje die ‘s míddags warm wil eten. Ben ik net óp. Vis als ik net wakker ben? Dit jaar ook nog een witte . `Ook dat nog’, roep ik zuchtend. Alsof ik elke dag buiten kom en zelf boodschappen moet doen.
Wat de scootmobiel betreft sta ik nog steeds in de wachtstand omdat er nog geen toestemming is omdat de stoep te hoog is voor de scootmobiel en de gemeente waarschijnlijk heel Middelburg omhoog moet plaveien, zodat mevrouw met haar wielen eenvoudig haar huis in kan rijden. Als dat allemaal nog moet gebeuren zal het wel 2112 worden. Op zijn vroegst.
Dus nog maar even verder in de winterslaap. En dit gedicht. In plaats van een kaart. En tot volgend jaar.
Ik wou opeens
Ik wou opeens
mijn moeder bellen, maar
haar hiernamaalsnummer
staat zelfs niet op
het wereld wijde web
was je ook zo moe mamma
en zag je ook de rommel groeien
zoveel stapels onopgeruimd
zoveel brieven onbeantwoord
zoveel woorden nooit gezegd
stof, jou kon het niet schelen
ik zie wolken, hordes
niet te nemen vuil in stapels
proppen schoongekrompen sokken
vlinderstof en vliegend kattenhaar
kind laat dat toch, zou je zeggen
is waar jij bent stofloos donker
of bestaat het waarlijk hemels licht
ben je nu bevrijd van-vuile-joden-
scheldpartijen en eindelijk uitgerust