Omdat ik lichte hoofdpijn heb, kan ik maar niet kiezen over welk onderwerp ik wil schrijven. Opvoeding dringt zich het meest op. Die stomme Amerikanen met hun stupide keuzes voor hebzucht en onwetendheid. Geen wonder, ze verbieden hun kinderen het weten. Geen evolutie op school. God in de grondwet. Olie uit de grond, vervuiling van de aarde. Nee hoor, als de rijken het maar goed hebben. Leve de wapenindustrie. De armen mogen zonder zorg verrekken.
Aan de andere kant van de wereld baardmeneertjes die ook door hun godvergeten waanzin gedreven worden. Het onthoofden van denkers, vernietigen van kunst, dat is maar barbaars, en lekker verkrachten van vrouwen. Het is geen wonder dat ik hoofdpijn heb. Wat is dit voor een wereld?
Gelukkig is het in Nederland veilig, als je ten minste niet overhoop geschoten wordt door de onderwereld, of door de zorg wordt verwaarloosd. Hier is het fijn. Armen? Nee hoor. Een gezin dakloos in een bushokje? Hemel als ze dat maar schoonhouden. Wij zijn een net land, toch?
Gelukkig heeft onze oudste kleinzoon overal een antwoord op. Drie keer per week voetbaltraining voor ons keepertje. Met de fiets door weer en verkeer. Kijk mamma, dat vind ik nou een mooie hond. Hij wijst naar iets groots met bewerkelijk haar. Mijn dochter, fietsend, schakelt automatisch naar de opvoedingsmodus.
Een hond hebben is duur hoor, Boaz. Boaz: Maar ik word een rijke keeper. Dochter: Ja, maar een hond moet minstens drie keer per dag uitgelaten worden. Boaz: Dat vraag ik dan aan de buren. Dochter: Dat kan je misschien één keer doen als het niet anders kan, maar daar mag je niet vanuit gaan, daar moet je zelf voor zorgen.
Boaz: Ik word een rijke keeper en dan heb ik een vrouw en die hoeft niet te werken, die kan de hond uitlaten. Mijn dochter met drukke baan en met twee feministische moeders: Mamma waar is de opvoeding misgegaan? De coach van Boaz lachend: Tuurlijk heeft hij dan een vrouw. Die wint hij.
De toekomst wordt dus door schattige mannen bewoond die hun vrouw gebruiken als hondenuitlaters. Alles komt goed hoor. Boaz is pas acht, tegen de tijd dat hij groot is, wil hij een vrouw die op zijn moeder lijkt en die wel beter weet. Want hij wil voetballen en de meisjes gaan studeren. Mits de regering dat niet wegbezuinigt. Ballenjongens en boekenmeisjes.
Die Amerikanen die conservatief zijn, denken ook als achtjarige jongetjes. Maar onopgevoed, helaas. Want ze willen niet weten. Hun God, een man natuurlijk, weet wat hij doet. Die regelt alles. En de buren moeten hun zooi maar opruimen. Zij willen hebben en nog meer hebben.
Daar heb ik trouwens ook last van. Die hebberigheid. De hebnieters branden me op de ziel weliswaar, maar ik kan niet alles. Ik heb het druk met draken. Die net als de Taliban niet verslagen wensen te worden. En kiezen waar ik het over wil hebben? Volgende week. Misschien.