In mijn werkkamer is een hele rol keukenpapier aan flarden over de vloer verspreid. Roefjes drukke bezigheden. Spelen, dansen en lolmaken is het leven van zo’n kleine poes. En wij, de mensen mogen kijken en ons verbazen over het enthousiasme en de inventiviteit van zo’n klein bolletje wol. Roefje, je hoort hem bijna lachen, valt de grote katten aan. Nagels vooruit, ha daar is weer een lekkere staart. Jippiehiii. Maar de grote katten pikken dat niet. Hier, een lel. Roefje loopt een paar stapjes terug. O, sorry hoor. Straks weer?
Hoe anders is het met mensenkinderen. Hoe zwaar en beladen het houden van. De grote intense vreugde gaat gepaard met angst en wanhoopsgevoelens. Als het maar goed gaat. Als het kind maar eet, drinkt, groeit, oogjes heeft om mee te zien, oortjes heeft om mee te horen. Vriendjes krijgt als hij groter wordt. Kan leren. We moeten sparen. Ons verzekeren. Als hij maar niet gepakt wordt door de terroristen, of door een te hard rijdende auto als hij van de stoep valt. Hekjes om de trap…
Zo niet het kleine katje. Hij zit diep in de wasmand en springt er weer monter uit. Als ik opzij kijk uit mijn warme bad zit hij op zijn kleine kont vlak bij me en kijkt me aanminnig aan. Hij zal nooit kunnen sms’en en zal het niet missen. Maar ons mooi mensenkind Maxje zal al die technische dingen zomaar kunnen. Net als zijn vader:
Hoi Fam en Friends, Max groeit als kool! Hij en jorien verblijven tot maandag in ziekenhuis ivm infectie. De antibiotica slaat goed aan. Max heeft een BSN ! Heel veel liefs Trotse vader joris Verzonden vanaf mijn Windows Mobile®®-telefoon.
Bij het bricht is een wazige foto van Max met vuurrode muts. Ik smelt. Word ook wazig. Zo’n kostbaar kwetsbaar kindje, nu al antibiotica. Hemel.
Ik bel Joris en vraag wat in hemelsnaam is een BSN? Ziektekiem? Virus? Bond sonder naam? Wat?
Burger Service Nummer, zegt mijn zoon. Zo klein en nu al een nummer. En een burger, wat een onzin. Max Amos is een zuigeling. Ons kleinkind. Morgen, zaterdag, ga ik weer kijken. Twee uur heen twee uur terug, kleinzoontje kijken. Maar gelukkig hebben we een vakantie kunnen boeken waar we ahhemaal samen ( hè Boaz) twee weken naar elkaar kunnen kijken en zoenen en zwemmen en lachen en eten. Het is alleen jammer dat niet al onze poezen mee kunnen. Maar die vermaken zich ook wel zonder ons.