Ze, de medische wetenschap, heeft iets nieuws. Ze vraagt aan mij of ik weet wat de vier letters waar ze het over heeft, betekenen. Dat vallen van het stenen trapje heeft weliswaar mijn rug beschadigd, maar niet mijn hoofd en zeker mijn herinneringen niet, die zijn zeer levendig, vooral de oude. Dus ik vertel haar dat ik denk dat ze oude traumatische herinneringen kunnen verplaatsen naar een ander hersendeel door middel van bewegingen waardoor die herinneringen niet zoveel kwaad meer kunnen doen. Ahum. Bent u daar nog?
Dan gaat ze mij uitleggen dat ze zelf eigenlijk nog niet zo goed weten hoe het werkt, maar dat het goede resultaten heeft. Ik luister aandachtig. Dan gaan we gezellig mijn oude rommel overhoop halen. O ja, ze zegt ook nog dat er twee soorten behandelaars zijn. De types één en twee. Ondertussen heb ik zakdoekjes nodig. Nogal veel zakdoekjes. Dat heb je moet oude troep, het zet de tranen aan. En mijn moeders stem en haar omhooggehouden vinger: Je moet weten en je moet flink zijn. Nou ik weet hoor en ik ben flink. Buiten. Anders blijf ik binnen. Ja toch?
Na een uur graven en spitten lust ik wel een dikbelegd broodje én een appelflap. Vooral omdat de aardige mevrouw me heeft gemeld dat ik type twee ben en zij mij niet kan behandelen. Tableau.
Handig van de alleraardigste psychiater die mij aan haar heeft doorgewezen. Zo handig ook dat ik met barstende hoofdpijn en wilde tranen wakker word. In mijn droom zijn alle gordijntjes gestolen en moet ik bloot voor iedereen zichtbaar in mijn huis zijn en zelfs vlak na de buurvrouw onder dezelfde douche.
Nou krijg ik al een punthoofd van alle drieletterwoorden die ik vaak niet kan vertalen naar hun betekenis. AMC? Algemene Medische Crisis? Ik noem maar iets. GOD. Grotegelijkmaker, Ouder, Dwaasheid? Ja, wat is dat?
En dan al die mensen die een pinda zijn geworden met de naam Charlie. Mens nog aan toe wat zijn dit voor tijden?
Nu moet ik dus weer in de medische molen wachten op een type twee Mensch. Dat wil zeggen als we die doorgeleerde figuur hier in het vooruitstrevende Zeeland kunnen vinden.
Vandaag ga ik naar Repro Walcheren om het nieuwe ontwerp met de juiste informatie en zelfs mijn nulzesnummer er op te laten drukken. De telefoonmevrouw zegt op humeurige toon dat het op A-vierformaat moet zijn. Uh? Dat denk ik wel, maar het zit op een eh dingesbestandje. Dus hup de deur uit. Met mijn iPad en het vorige kaartje en ze hebben het daar druk. Heb ik haast? Dat nou niet echt want ik moet toch wachten. En de nieuwe bundel Krassen komt pas in het najaar en we zitten toch nog midden in een barre winter met zoveel wind dat we uit ons broek waaien. Op het gemakje dus. Na het weenconcert van deze ochtend moet ik ook nog in bad en mijn gezicht camoufleren, dus wie heeft er haast? Niets nieuws kortom.