Nee, deze keer niet over Boaz. En heren, het gaat ook niet over prostaten, het kan allemaal nog zo frustrerend zijn die dingen, daar heb ik het niet over, want ik heb geen prostaat. Wat ik wel heb is lastig en gênant, dus lees vooral niet verder.
Als vrouw heb ik jarenlang in de luiers gezeten. Ik moest ze zelfs op de hand wassen omdat anders de huidjes van mijn lieve kindjes blaren kregen van het wasmiddel. Dat probleem is opgelost voor de mensheid, zij het op een dure manier. Ik geloof dat een pak Pampers net zoveel kost als twee weken brood, maar dat terzijde.
Goed, waar wilde ik het dan wel over hebben? Even slikken, over oudere-dameslekkage. Stel dat je gezicht, ik bedoel met name de mondspieren, met het ouder worden heel erg verslapt zijn. Net als bij baby’s en demente bejaarden hangt dan het bekje steeds een beetje open. Hoe vaak in mijn leven heb ik geroepen: mondje dicht, schat? Vaak.
Nu aan de andere kant van het lieve lijf, het andere mondje. Ook dat kan slikken. En dat moet ook.
Kom ik met mijn irritatie van hoesten, niesen, lachen en lekken bij mijn huisarts. Leeft ze helemaal op. Kom volgende week maar met een dubbele afspraak. Ze straalt. Dit is haar hobby. Er is namelijk wat aan te doen. “De meeste artsen”, zegt zij, “denken ach wat, laat Tena Lady dat maar oplossen.” Zij dus niet.
Na veel eng gekijk van binnen, waar alles goed blijkt te zijn, gaat ze me gymnastiekoefeningen voorschrijven en uitleggen. Nog meer geoefen nog meer spierpijn? Ik doe al het machinepark. Maar nee, dit moet ik zelf doen. Alsof ik bij de helse training het werk aan de machines overlaat. Was dat maar waar.
Ze kan goed uitleggen, die dokter van me. Zij houdt haar handen als een kom voor zich, en vertelt van de drie gaatjes in de bekkenbodem. Die moeten dichtgeknepen.
Honderd keer, in porties van dertig, vier tellen slikken met het binnenste van de lipjes. En dan nog een aantal keren effe vlug. En dan doet zich het volgende probleem voor. Vier tellen knijpen. Daar kan ik dus niet bij ademen. Het is het één of het ander. Dus ik tel snel. Anders stik ik.
En drie keer dertig, vier tellen, hoeveel vingers heb ik? En als ik zo geconcentreerd stil zit, wil de poes geaaid. Leg dat maar eens aan zo’n fluwelen beest uit, dat ik al mijn vingers nodig heb om te tellen. Een, twee, drie, vier, adem. Op de ene hand de viertallen op de andere hand de tientallen. Dat zijn zes vijftallen. Hoezo in de war raken?
Tja, het is tellen en knijpen of op deze leeftijd weer luiers. Dat wil ik dus niet.
Boaz schat ik nog een half jaar in die stinklappen, maar dan komt het broertje of zusje en dan begint dat luierverhaal weer opnieuw.
ps
Ik bel Hetty en zij zegt: “Je kan ook bij de chirurg twee strikjes halen, je merkt er niets van. Je blaas wordt dan ietsje opgehaald en met een strikje aan de buikwand vastgezet. En die chirurg van mij, een Surinamer zei: ‘Dames, nu de tweede drooglegging van Walcheren.’”
Een idee als de gym niet werkt.