Zo, een nieuw jaar en een nieuwe telefoon. Dat is ff wennen. De zon straalt stil in de lucht, het vuurwerk is klaar, nu alleen nog de discussie. Gaan we door met het gooien van bommen en granaten, of willen we toch echt vrede op ouwejaarsnacht? Keuzes maken. Ik heb nu besloten dat ik vrolijk ben. Je moet natuurlijk niet naar mijn sjaggerijnige, verkouden gezicht kijken, maar als er iemand dichtbij komt zal ik lief lachen. Jawel. Mind over matter. Ik ben de baas. Niet de regering, niet de buren, niet de rampzalige ontwikkelingen. Ho, daar ga ik weer. Vrolijk, zeg ik net, nou dan.
M. is boven weer lekker aan het vertalen. Tikkerdietiktik, gezellig, alles weer normaal. Hè hè. Hoewel we het piepkleine kerstboompje nog moeten uitkleden. Dat mag dan naakt de buitenwereld in met zijn bloempot en krijgt dan koude worteltjes. Iemand? Kan afgehaald, je krijgt een kop koffie, een kusje en dan zwaaien we jullie uit. Dag boom, heb het goed.
Ik heb trouwens twee s. Dat is dus twee keer wennen. En niet ff, hoor. Dat is worstelen. Omdat dit huis en omdat de installatie en omdat meneren en omdat wij geen meesterprogrammeurs zijn en omdat de techniek en weet ik veel. Daarom dus. Kortom gedoe. Met vrolijke – dat wel – frustraties. Wha ha ha.
En omdat het winter is en de bruine beer alleen wil winterslapen ga ik niet, wat ik wel zou moeten doen, naar de winkel die me die mobiel verkocht heeft. Die jongens zijn zo lief. Maar dan loop ik weer met een pijnlijk hoofd door de kou. Hoezo kasplantje?
Een vers nieuw jaar. Heerlijk. En wachten op het antwoord van mijn uitgever. Wil ie de bundel of heeft hij geen geld? Of, en dat zou ook nog kunnen, hij vindt er niks aan. Niet somberen Wijnberg. M. zegt dat het goed is en Lejo ook. Nou dan. Gewoon wachten. Blij ook nog. Gedver.
Het vorig jaar was voor mijn drakenspel desastreus. Opeens waren mijn gespaarde ‘gems’ weg en die had ik zo nodig om een nieuw land te ontsluiten. Om met Bommel te spreken: hoe vreselijk is dat alles. Maar niet belangrijk natuurlijk.
Als je vrolijk wilt zijn en de hele wereld ruzie maakt en met gevaarlijke dingen gooit en koppen afhakt dat moet je wel spelletjes spelen. Toch? Boeken waren die dingen waar ik dol op was, maar tegenwoordig kan ik mijn hoofd er niet goed bij houden. Komt dat nou door die iPad? Door de computer? Juist door die spelletjes? Door mijn leeftijd? Ze zeggen dat ik nog jong ben. O ja? Dat zouden mijn pillen in hun doosjes ontkennen. Die zouden allemaal neenee schudden als ze het konden. Maar daar maak ik korte metten mee, in de keel, doorslikken en basta.
Ach, die telefoons maken het leven goedkoop nu. Want alleen die vaste van beneden heeft ingevoerde nummers en de mobiel houdt mensen geheimzinnig verstopt. Dus ik bel lekker weinig. Zuinig dus. Goed hè?