Nou ben ik toch verdorie iets geworden wat ik nooit gewild heb. Ouderwets. Als ik naar de gezichten van ongeschoren jonge mannen kijk, denk ik, he bah ga je scheren en kam je haar. Dat had ik nooit gedacht toen ik zestien was en met veel te veel make up op en zeer zwarte oogrommel tegenover mijn moeder aan het ontbijt zat. Die moeder van mij zei geïrriteerd: ‘Kind, je ziet er uit als een verlopen hoer.’ Terwijl ik vond dat ik er met mijn tegengekamde haar beeldig uitzag met mijn witte lipjes en mijn zwarte druipogen.
Nu met mijn oude kop denk ik over het haar van de kappers, waarom zou je in hemelsnaam zoveel geld uitgeven om er uit te zien alsof je zo uit bed komt met verknipt haar en een doffe uitstraling. Maar ja, ik denk het wel maar ik zeg het niet. Ik kijk wel link uit. Van binnen ben ik een e tut geworden, maar ik probeer het geheim te houden.
En waarom? Omdat ik fysiek niet sterk genoeg ben die lui bij de kladden te pakken, te scheren, te kammen en de gescheurde mode van het lijf te rukken. Daar is geen beginnen aan. En dan die opgespoten ouderen, of is het ingespoten, met verfraaiend gif. Mens, doe toch gewoon je rimpels aan, denk ik weer. Ook daarover zwijg ik angstvallig, want misschien denken ze wel dat ik jaloers ben.
En dan zie ik de zogenaamde BN-ers en ik denk, wat kan je dan? Je bent gewoon een flutmens. Maar ik zeg niets.
Zou ik ondertussen de beste zwijger aller tijden zijn? Overal is competitie en wil ik ook meespelen? Nou nee, niet echt.
Ik doe modern hoor, met m’n facebook en zelfs nog af en toe getwitter. En ik ben al heel blij met twintig likes op een echt gedicht. Veel hoor. Terwijl als je een vogel met één poot eruit gooit er wel honderd likes te halen zijn. Maar ik heb geen vogel met één poot in de aanbieding. Uitverkocht, schat ik.
Pas, mijn dochter met haar vreselijke longontsteking belt me en vraagt: is dit de politie? Ik, meteen in, zeg natuurlijk ja, met diepe stem. Abeltje in de achtergrond gillend NEE, Nee, nee. Hij wil natuurlijk niet aan de telefoon komen. Ondertussen hoor ik Boaz op de achtergrond heel superlief zijn. Hij bakt pannekoeken en vraagt aan zijn mamma, kan ik nog wat voor je doen, mamma.
Ik raad mijn dochter aan om te huilen, dat doet ze niet zo vaak, en ik hoor het driftkind enigszins bedaren. Negeer hem, zeg ik. Huil jij maar lekker als je er niet meer tegen kan.
En waarom was het jongetje zo boos? Hij wilde niet zijn lego opruimen maar wel zijn iPad. Oh oh. Maar de moderne Mamma houdt stand. Goed zo, dochter. Ziek of niet, toegeven is zelfmoord. De volgende dag blijft ze rustig bij haar besluit en meldt dat hij kan gillen zo lang hij wil, de iPad mag pas na het opruimen van de lego. Zijn keus. Hahaha de lego is in vijf minuten opgeruimd. Hij mocht kiezen.
Kunnen we zulke maatregelen niet toepassen op antisemieten, op Syrië-gangers, op dieven en moordenaars? Of is dat ?