Ik heb ernstig last van ‘bijkomende omstandigheden’. Wat dat is? Tja, ik weet het niet zo precies maar ik ver moed dat je er uitslag van krijgt, knalroze, zuurstokroze uitslag. U weet wel, zo’n onchristelijke kleur. Dus heel slecht voor gelovigen, vooral voor hun nog onschuldige jonkies. En je kunt er door ontslagen worden. Want de christenen denken dat het besmettelijk is. Denken of geloven. Of ze denken dat de mens tot alle kwaad geneigd is en dat houden van een ander mens het summum van het kwaad is. Maar ze geloven zoveel onnozele dingen. Daar word ik onpasselijk van.
Als je nu weet hoeveel zware kilometers ik gelopen heb in de broodnodige homodemonstraties, dan begrijp je misschien waarom hier mijn haar van uitvalt.
Als ik ‘s morgens beneden kom en tegen mijn M. zeg dat ik aan ‘bijkomende omstandigheden’ lijdt, vloekt zij hartgrondig. Want ook zij heeft die demokilometers erop zitten. Dit zijn ze dus, de ‘bijkomende omstandigheden’. Zo’n stel als wij, al bijna dertig jaar
`godslasterlijk’ bij elkaar. Word ik alweer misselijk.
Persoonlijk vind ik dat zo’n JP en zo’n enge Hirsch Balijn met hun schijnheilige tronies wel eens een keer ontslagen mogen worden. Omdat het valse christendom, nadruk op dóm, van hun schijnheilige smoelen afdruipt. Alsof dat niet besmettelijk is. En een ziekte. Een hersenziekte, zeker als je maar blijft geloven dat de Heere Heere die alles kan, de homoseksuele medemens niet geschapen zou hebben. Wat zijn wij dan? Duivelsgebroed?
U vindt dat ik scheld? O ja? U vindt ook dat homoleraren ontslaan, aanvallen, verwerpen op ‘bijkomende omstandigheden’, het summum van beschaving is?
Moeder is niet boos. Of toch? Heel heel lang geleden in het wilde feministische verleden was er eens een vrouwenstaking. Ik geloof in 1981. Ja, ja, toen de vrouwen nog fluisterden en alleen maar als dat van hun man mócht. De boze vrouwen wilden de baas in eigen buik worden en riepen een vrouwenstaking uit. Toen scheeef je actie nog met een k. Aktie dus. Alles werd vanuit het vrouwenhuis georganiseerd. En wie beantwoordde de telefoon? Juist. Chawwa. Belt iemand uit het sociaal-radicale bolwerk, één van de goedwillende vooruitstrevende jongens van cafe ‘de Baas’ in Utrecht: “Wij willen op die stakingsdag wel een crêche runnen. Maar waar halen wij potjes vandaan?” Roep ik driftig: “Moeder is niet boos, moeder is druk”, en ik gooi de telefoon weer op de haak.
Tegen de tegenwoordige niet zo vooruitstreven christenjongens zal ik zeggen: hoepel op met je homohaat. Deze moeder is niet meer zo druk. Maar nog altijd lesbisch . En boos. Heel boos! En niet zo’n beetje ook..