Millieusgewijs moeten we nu allemaal splitsmuizen worden. Wij scheiden plastic. Maar daar mag geen, ik herhaal géén papier aan of op zitten. Dus wij scheuren, en als dat niet meteen lukt (geïrriteerd schreeuwen), knippen we. Het papier gaat ook apart, maar dat mag ook geen plastic in of op of tussen zich hebben. Waar is de schaar? Waar is de zak waar we het plastic in doen? Waar is de oud papierdoos gebleven? Daveren onze stemmen door het huis? Nee hoor, wij zijn altijd lieflijk en rustig.We hebben dus een nieuwe levenstaak. Scheiden ( ja, van afval) en splitsen. En wat hebben we veel, ontzettend veel plastic. Maar folie, doorzichtig, wat is dat? En schuimdingesen, wat is dat dan? Dat spul waar de haring op naar bed gebracht wordt en dat spul voor de fijne vleeswaren. En het plastic heeft nog geen ophaalcontainer. Dat moet nog (home-home) in een eigen container naar het afval, met de auto natuurlijk, gebracht worden. Ach wat kan het schelen, we hebben toch niets anders te doen. Nou ja, we twitteren. (Ik tenminste. M. niet, die vertaalt.) Af en toe schrijf ik eens een gedicht, maar dat stelt niets voor hoor.
En de afvalindustrie verpakt verpakkingen die weer in dozen zitten en die dozen in tasjes en die tasjes met dozen en zakjes in kratten en die kratten in dikke lagen karton en daaromheen plastic met bobbeltjes en daaromheen mensenvlees waarschijnlijk. En wij zitten daarnaast met de handen in het plastic haar en piepen, want we zijn splitsmuizen.
Retour afzender, maar hoe? Dat staat er niet op, hè? Dat is geheim. Dat is een samenzwering van vieze vervuilers, die de wereld helemaal vol willen plempen met slierten niet te bepalen zooi. Hup naar de derde wereld. Voor de kindjes op mesthopen. Maar dat is zielig.
Ocharm, blik, daar kunnen we nog niets mee. Voor blik is er nog geen container. Ook al zo sneu. Dat blik tussen de restrommel. Een halve krop bedorven want vergeten sla. Wij hebben geen gft-afvalophaal. Een lichtgroen geworden rest van niet nader in te vullen vies iets. En dan het ergste, althans dat vind ik, resten worstvelletjes van plastic met restjes vlees. Kun je moeilijk gaan afwassen, dat kost weer water en zeep. Anders zou die grote zak met plastic afval door de maden bewoond worden. Jasses. Dode bloemen met glibberblad. En verder trouw bewaarde restjes die M. niet als onbijt gegeten heeft en de vogels ook niet lusten.
Glas heeft wel eigen rinkelbakken, wit en bont. Goed voor de ingehouden agressie. Lekker met glas door een klein gaatje smijten. Beng beng, voor de omwonenden, maar dat zijn toch de goedkope huizen en die bewoners maken ook zelf lawaai. Niet dan?
Na het splitsmuizen moet ik nu zelf mijn twitters op de tweetsite zien te zetten. In het nieuwe jaar moet er meer zelfstandigheid bevochten worden. Twee a-viertjes met instructie! Beginnend met ga naar het internet. En dan schrijf ik: In het nieuwe jaar ga ik zelf mijn twits in tweepen. Twitteren is geloof ik ook een soort afvalbak met restzinnen en onzinnen. Maar ik vind het leuk om zekere onzin de lucht in te gooien. Of iemand het leest? Zeven of drie geloof ik. Followers heten die. Volgers, maar ik kijk niet om. Daar heb ik geen tijd voor, ik moet splitsmuizen.